ಮೊದಲ ಮಾತು

ಬ್ಲಾಗ್ ಲೋಕಕ್ಕೆ ನಾನು ಹೊಸಬಳು. ಎಷ್ಟು ದಿನ ಠಿಕಾಯಿಸುತ್ತೇನೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಏನು ಮಾಡ ಹೊರಟಿದ್ದೇನೆ ಅನ್ನುವುದೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಯಾರಿಗಾಗಿ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ ಇಲ್ಲಿ ಅನ್ನುವುದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. 

ನನಗೆ ಏನೋ ಒಂದಿಷ್ಟು ಹೇಳುವುದಿದೆ ಅಂತ ಬಂದಿಲ್ಲ. ಒಂದು ತೆರೆದ ಪುಸ್ತಕವಾಗಬೇಕೆಂಬ ಭ್ರಮೆಯಿಲ್ಲ. ಕೆಲವೊಂದಿಷ್ಟನ್ನು ಎಲ್ಲರೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದು. ನನ್ನ ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ನಡುವೆ ಒಂದು ತೆರೆಯಿರಲಿ. 

ಇದು ಒಂದು ತರಹ ಸಮುದ್ರದೊಳಗೆ ಹೊಕ್ಕ ಹಾಗೆ. ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ದಾರಿಯೇ. ತೇಲುತ್ತೇನೋ, ಮುಳುಗುತ್ತೇನೋ, ಅಲೆಗಳನ್ನು ಬಗೆದು ಮುನ್ನುಗ್ಗುತ್ತೇನೋ....ಅಸಲಿಗೆ ಅದ್ಯಾವುದು ನನ್ನ ಉದ್ದೇಶವೇ ಅಲ್ಲ. 

ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಸವೆಸಿದ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಕಲ್ಲು-ಮುಳ್ಳುಗಳೇನೂ ಬಹಳಷ್ಟು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಬದುಕು ದುಸ್ತರವಾಗೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಆದರೂ ಇನ್ನೊಂದಿಷ್ಟು ಸ್ಪಷ್ಟತೆ ಬೇಕು ಬದುಕಿಗೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ.  ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಸ್ಪಷ್ಟತೆ ಬೇಕು. ನಾನು ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ, ನನಗೇನಾದರೂ ಇಷ್ಟವಾದರೆ ಅದು ಯಾಕಾಗಿ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು, ಹೇಗೆ ಬದುಕಿದರೆ ಒಳಿತು ಎಂದು ನಾನು ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ, ಯಾಕಾಗಿ ಹಾಗನ್ನಿಸುತ್ತದೆ...ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ...ಸಂದೇಹಗಳಿಗೆ ಎಲ್ಲಿಂದಾದರೂ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಕ್ಲೂ ಸಿಗಬಹುದೆಂಬ ಭರವಸೆ. ಹುಡುಕಾಟಕ್ಕೆ ಒಂದೆ ದಾರಿ ಇರಬೇಕೆಂದಿಲ್ಲ. 

ಅತಿಯಾದ ಮಾತು ಕಿರಿಕಿರಿಯೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆ ಅತಿಯಾಗಿ, ಎಗ್ಗು-ಸಿಗ್ಗಿಲ್ಲದೆ ಹರಟುವ ಮಂದಿ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವರಿದ್ದಾರೆ. ಕೋಪ, ಅಸೂಯೆ, ದ್ವೇಷಗಳಿಗೆ ಹೊರತಾದವಳಲ್ಲ. ನಾನು ಹೆಣ್ಣು! ಅತಿಯಾಗಿ ಕಾಡುವುದು ಸಂಬಂಧಗಳ ಮಾಯೆ. ಇದ್ದೂ ಇಲ್ಲದಂತಾಗುವ, ಇರದೆಯೂ ಇದ್ದಂತಾಗುವ ಮಾಯೆ.  ಬಹಳಷ್ಟನ್ನು ಕಳೆದು ಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಇವತ್ತಿನವರೆಗೂ ಈ ಮಾಯೆ ಬೇಸರ ತಂದಿಲ್ಲ.  

ಇವಿಷ್ಟು ಈಗ ಸಾಕು. ನಾಳೆ ನನಗೆ ಬರಬೇಕೆನಿಸಿದರೆ, ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದರೆ ಇನ್ನೊಂದಿಷ್ಟು.